Nicola Totaro begon met fietsen en het inpakken van een packraft om het Gargano National Park aan de Adriatische kust van Italië te ontdekken. Onderweg maakte hij een video om de oude muilezelpaden, de prachtige smaragdgroene kustlijn en de dichte beukenbossen vast te leggen. Je kunt het hier bekijken. Lees het ritverslag van Nicolas en bekijk een kaart.
Met 121.000 hectare land biedt Gargano National Park een spectaculaire biodiversiteit en een uniek landschap van bergen, witte rotskusten en beukenbossen. Buiten het seizoen is dit de perfecte plek voor diegenen die het rustiger aan willen doen en even willen ontsnappen aan de drukte van het stadsleven.
Net als veel van mijn leeftijdsgenoten, ben ik verhuisd van het huis waar ik geboren ben om mijn carrièreambities na te jagen. Ik vestigde me in Milaan, een grote stad waar veel mensen door de straten renden. Een heel andere plaats dan waar ik ben opgegroeid, waar prachtige rotsachtige bergen uitkijken over een uniek stuk kust dat wordt gekenmerkt door grotten, stapels en intieme baaien. Een oud beukenbos, uitgeroepen tot werelderfgoed en de groene long van Gargano National Park, omringt het smaragdgroene water. Dit park herbergt een derde van de soorten in de Italiaanse flora en heeft een ongeëvenaarde biodiversiteit.
Je bent niet altijd ver weg van het stadsleven. Soms is het niet nodig om een grote afstand af te leggen om te vertragen en te ontsnappen aan de drukte. Persoonlijk vind ik dat 2-3 dagen genieten van de schoonheid en de rust van de natuur de ideale keuze is om de batterijen weer op te laden.
Ik hou ervan om te ontspannen en te genieten van de natuurlijke wereld als ik terugga naar Monte SantAngelo (mijn geboorteplaats). Het is een kleine parel tussen zee en lucht.
Ik reed afgelopen voorjaar op mijn fiets, packraft en tent om het park te verkennen. Het was de perfecte afstand voor een verblijf van 2 nachten.
Niet elke bikepacking-trip begint zo aangenaam als deze. Ik was in staat om alle zorgen en angsten die gepaard gaan met bikepacking-tochten te vergeten voordat ik op het zadel stapte. Heb ik genoeg water en eten meegenomen? Heb ik de pomp genomen? Ben ik te zwaar? Niets van dit alles, alleen het verlangen om op pad te gaan en alles een paar dagen achter te laten.
Nadat ik de middeleeuwse labyrintische straten van het oude centrum van Monte SantAngelo had doorkruist, verliet ik het dorp door een oud pad te volgen. Het pad van Scannamugliera is een van de oudste bestaande muilezelpaden die sinds het einde van de vijfde eeuw werd gebruikt door pelgrims die de grot van de aartsengel Michaël bezochten, nu een werelderfgoed.
Dit uitzicht is spectaculair en ik vond het moeilijk om me op het pad te concentreren met zijn hoogteverlies van 700 meter.
Naarmate de zee dichterbij komt, verandert het territorium. De hellingen zijn eerst steil, maar worden geleidelijk zachter. Hier vindt u de olijfbomen die naar de zee leiden, de echte protagonist van dit land. Mijn packraft was de reden dat ik het meenam.
Ik hou van bikeraften, wat ik de perfecte combinatie vind van twee verschillende manieren van reizen. Aan de ene kant de mountainbike met zijn hoge snelheid en techniek, aan de andere kant een opblaasbaar vaartuig waarmee je door kunt gaan, zelfs als een pad de zee ontmoet, maar langzamer zodat je alle tijd hebt om vanaf een ander punt naar de kust te turen van het uitzicht, bewonder de kleuren en geuren en verdwaal in de aanblik van de meeuwen die over het wateroppervlak glijden. Ik hou van de mogelijkheid om op het strand te slapen, onder de sterren, en om ontoegankelijke, minder bereisde plaatsen met de fiets te bereiken, om reizen te maken die anders onmogelijk zouden zijn.
Het is moeilijk om de emotie te beschrijven die ik voelde toen ik langs de kustlijn van Macchia naar Vieste peddelde. De witte afzettingsgesteenten waren zichtbaar vanaf de zee, in alle lagen. Ik was onder de indruk van de prachtige grotten, waar het water in de witte muren weerkaatst.
Gelukkig was het weer mild, waardoor ik voldoende tijd had om van de kleuren en geuren van de zee te genieten. Om te gaan slapen, koos ik twee van de mooiste stranden: Baia dei Mergoli met zijn twee stapels, de witte klif erachter en de baai van Porto Greco. Het is genesteld in mediterrane vegetatie en heeft een toren die dateert uit de 17e eeuw.
Na twee nachten aan de kust te hebben doorgebracht, vouwde ik het packraft op, stapte op de fiets en begon weer te fietsen richting het Umbra Forest. Ik werd al snel beschermd tegen de hitte van de zon door de schaduw van de beukenbomen, die niet door het bladerdak konden komen. Het Umbra-bos is een van de grootste in Europa, met beuken die tot 40 meter hoog reiken en me altijd met ontzag achterlaten. Op deze plek wordt de stilte alleen verbroken door dieren en vogels die hier leven en door het geluid van bladeren die door de wind worden bewogen. De perfecte stop om uw energie te herstellen voordat u naar huis terugkeert en naar uw dagelijks leven gaat.
Deze driedaagse reis was een geweldig moment voor mij; zorgeloos, met adembenemende uitzichten en de smaragd van de Adriatische Zee om me tijdens de reis te vergezellen.
De Gargano is in de zomer een populaire toeristische bestemming. Het trekt miljoenen toeristen. Maar in het voor- en najaar wordt het een magische plek waar geuren, kleuren en stilte je omhullen en niet meer verlaten, waardoor je in de ban raakt van dit park.
